ورزش، سیاست و مسئولیت های اجتماعی

پرفسور ایرج احرابی فرد

 

مطالب فراوانی در مورد پاکی محیط سالم ورزشی برشته ی تحریر در امده است. در زمان حال که افراد اجتماع بیشتر در مسائل اجتماعی و سیاسی شرکت میجویند نقش ورزشکار و محیط ورزشی سئوال انگیز شده و برخی با نداشتن رهنمودهای روشن گرانه اقداماتی خلاف قوانین رایج درمحیط ورزش انجام میدهند.

در این مقاله به دو نکته ی ورزشکار بعنوان انسانی ازاد با دارا بودن مسئولیت های اجتماعی و قوانین بین المللی محیط سالم ورزشی پرداخته میشود.

محیط سالم ورزشی

محل و اماکن تمرینی، نمایشی و مسابقاتی در رشته های گوناگون ورزشی مجموعه ای ازمحیط ورزشی شناخته شده است. سعی بر این است که این محیط که پرورش دهنده ی جسمانی، عقلانی، مهارتی و روانی ورزشکاران می باشد، رویه ای سالم روحیه ی ورزشی در ورزشکاران بوجود اورد. در روحیه ی ورزشی صداقت، عدالت، دوستی، صمیمیت، همکاری وتساوی انسان ها مورد اموزش وترویج قرارمی گیرند. در محیط ورزشی تفاوت های جنسیتی، ملیتی، سیاسی، عقیدتی، نژادی ودینی مورد کمترین توجه نبوده واجازه ی هیچگونه خصومت در این موارد وجود ندارد. همه یکسانند و اگر چه هنگام مسابقه با یکدیگر رقابت میکنند، لیکن قبل از رقابت، هنگام رقابت وپس از رقابت روحیه ی ورزشکاری مبنی برمختصات نامبرده شده حکمفرما خواهد بود. همواره سعی بر این است که ویژه گی های محیط ورزشی پایدار بماند و در منش و طرز فکر ورزشکاران مؤثر واقع شوند.

البته ورزشکارانی هم هستند که بمناسبت منافع فردی به اصول پیشنهادی روحیه ی ورزشکاری پایبند ی خاصی نشان نمیدهند. ترویج قوانین اماکن ورزشی دلیل اطاعت کلیه ی ورزشکاران در اجتماع نمی باشد.

 

مسئولیت های شهروندی و اجتماعی

فرد ورزشکار در درجه ی اول یک شهروند با حقوق یکسان اجتماعی می باشد. البته ورزشکاران مشهور شهرت خود را در اجتماع خارج از محیط ورزش نیز بهمراه دارند. ورزشکاران بمانند افراد دیگر اجتماع میتوانند ازابراز عقاید سیاسی، اجتماعی و فردی خود بهر نحوی که مایلند استفاده کنند. با کیفیت عقیدتی خویش میتوانند محبوبیت بیشتر ویا احساس های نه چندان ارزشمندی ایجاد کنند.

هدف از این نوشته شناخت واگاهی از سلامت محیط مقدس ورزشی میباشد که بهیچوجه تضمینی با رفتار اجتماعی ورزشکاران در اجتماع ندارد. ورزشکار در مسئولیت های اجتماعی خود حق دارد ان گونه که مایل است پدیدار شده واظهار وجود کند. ولی همین فرد اجازه ندارد که در محیط تمرینی و مسابقاتی خود ازقوانین سالم حریم ورزشی سر پیچی کنند. یک ورزشکار قابل میتواند با نمایش استعداد حرفه ای خود به مقامات شایسته ی سیاسی،حرفه ای و اجتماعی دست یابد. بهترین نمونه ی ان دکتر اسفندیار ستاری یکی از قهرمانان و رکورد داران دو و میدانی ایران است که تا سر حد معاونت وزارت اموزش و پرورش ترقی نمود.

گاهی ورزشکاری متهم به رفتار نا شایست در اجتماع میشود و برخی محیط ورزش را مسئول میدانند. اماکن ورزشی توسط خواسته های بین المللی راوج رفتاری عادلانه و پسندیده در محیط ورزش است. هیچگونه تضمینی برای بکارگیری این قوانین در اجتماع خارج وجود ندارد. البته امید بر این است که اشتراک در حفظ قوانین محیط ورزش اثری فراتر از اماکن ورزشی در افراد ایجاد کند و ورزشکارفعال دارای روحیه ی ورزشکاری مانده گار بشود. امید به اینکه، این پدیده ی روانی در فعالیت های خارج از ورزش هم نمایان گشته و سبب ارتقاع روحیه ی سلیم ورزشکاری گردد. لیکن مانند دیگر اماکن اموزشی برخی شایسته تراز داده های اموزشی بهره مند میشوند وبرخی کمتر. این امر بستگی به ارزش محیط اموزشی ندارد.