اخلاقییات در ورزش
از: دکتر ایرج یوسفی
در سال‌های ۱۷۰۰ هنری لینگ در سوئد با بکار بردن ورزش در زندگی مردم ، توانست جامعه آن کشور را سالمتر سازد و جهان آن روز به اثر بخشی ورزش در جامعه پی برد .
هنگامیکه نوزادی پا به عرصه وجود میگذارد ، در همان روزهای نخست با مادر خود آشنا می‌شود و از طریق شیر دادن و گرمای وجودش به فرزندش چگونه زیستن را میاموزد، اما چگونه زیستن واقعی را در میدان ورزش خواهد آموخت .
در میدان ورزش کودک خردسال با فردی روبرو می‌شود که مربی یا معلم نام دارد، او در وحله اول میاموزد که بازی دارای قوانین خاصی میباشد که باید رعایت شود و همزمان یاد می‌گیرد که به این قوانین احترام بگذارد و بزودی میاموزد که تیم مقابل او دشمن او نیست ، بلکه در مقابل آنها فقط بازی می‌کنند و اگر باختی انجام گرفت با کمال احترام باخت را میپذیرند و با بازی کنان تیم مقابل دست می‌دهند و زمین را ترک می‌کنند . در میدان ورزش میاموزد تمام انسان‌ها محترم هستند و باید با نگاه مساوی به ورزشکاران نگریست ،و هر چهار سال میبینید که تمام ورزشکاران جهان در یک مکان گرد هم جمع می‌شوند و بدون نگاه به مسایل نژادی و اقلیمی شانه به شانه با هم رقابت می‌کنند و در پایان در حالیکه دست در دست هم دارند با یکدیگر واداع می‌کنند .
در ورزش ما فقط رقیب داریم نه دشمن ، کسانیکه داور هستند مورد احترام محظ می‌باشند و قضاوت آنها مورد قبول ورزشکاران میباشد . در میدان ورزش جوانان قانون مندی ، احترام به رقیب ، احترام به نتیجه مسابقه،و سپاسگزاری و پوزش را میاموزند .
میدان ورزش چیزی جز یک دانشگاه نیست ، دانشگاهی که انسان‌های بهتری را به جامعه تقدیم می‌کند .